Ewa Figzał

Zbliżamy się powoli do końca V kadencji Rady Miejskiej Ząbkowic Śl. W związku z tym chcemy dać szansę naszym czytelnikom i wszystkim wyborcom, aby mogli poznać radnych, zarówno od strony służbowej, pełnionej służby społecznej, jak i prywatnie. Pytamy więc Ewę Figzał, radną obecnej kadencji.

Express- Miejski: Którą kadencję zasiada Pani w Radzie?

Ewa Figzał: Już piątą kadencję. Mianowicie od 1989 roku czynnie uczestniczę w życiu samorządowym naszej społeczności. Dwie pierwsze kadencje pełniłam funkcję radnej w Radzie Miejskiej Ząbkowic Śl., następnie byłam radną pierwszej kadencji Rady Powiatu Ząbkowickiego, po czym zasiadałam w naszej Radzie Miejskiej czwartej kadencji. Obecnie pracuję piątą kadencję w Radzie Miejskiej Ząbkowic Śl. Za każdym razem współpracuję z radnymi z każdej opcji politycznej lub innej.

E-M: Jakie sprawuje pani funkcje w Radzie Miejskiej Ząbkowic Śl.?

Ewa Figzał: W tej chwili jestem przewodniczącą Komisji Rozwoju Gospodarczego i Budżetu oraz jestem wiceprzewodniczącą Komisji Rewizyjnej ząbkowickiej Rady Miejskiej. Zakres prac obu komisji jest bardzo szeroki, ale do ważnych i bardzo obciążonych  należy komisja gospodarcza. Obszar prac tej komisji opiera się na polityce finansowej naszej gminy oraz na budżecie. Komisja ta zajmuje się ładem przestrzennym i gospodarką nieruchomościami, ochroną środowiska i gminnymi drogami, wodociągowaniem i kanalizacją, zaopatrzeniem w wodę, energię eklektyczną i gaz. Analizuje również utrzymanie czystości i porządku w gminie oraz dba o ochroną zabytków. Zajmuje się również obiektami użyteczności publicznej (w tym szkołami, przedszkolami, świetlicami) oraz sferą opieki społecznej, cmentarzami i zielenią gminną oraz współpracą z organizacjami pozarządowymi. Na szczególną jej uwagę zasługują wszelkie inwestycje prowadzone przez naszą gminę, które finansowane są przeważnie ze środków własnych, głównie niestety z kredytów, a śladowo ze środków pozabudżetowych, w tym unijnych czy rządowych. Praktycznie każde zadanie, które kosztuje gminę choćby jeden grosz musi przejść przez komisję budżetową.

E-M: A co poza Radą?

Ewa Figzał: Poza radą jestem nauczycielem historii w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych nr 2 w Ząbkowicach Śl. na ul. Wrocławskiej, gdzie przepracowałam już 27 lat. Z tą szkołą jestem emocjonalnie bardzo związana. Przeszłam tam praktycznie wszystkie szczeble awansu zawodowego nauczyciela. Kilkanaście lat pełniłam funkcję wicedyrektora szkoły odpowiedzialnego za kształcenie dorosłych, gdzie organizowałam pracę wydziału zaocznego liczącego nawet 22 oddziały.  Następnie przez 5 lat pełniłam funkcję dyrektora naczelnego  szkoły. W 2007r. przygotowałam naszą szkołę do przyjęcia uczniów i nauczycieli likwidowanej „szkoły budowlanej", po czym przestałam... być dyrektorem... i obecnie uczę historii. Posiadam również pełne wykształcenie ekonomiczne w dziedzinie zarządzania, finansów i bankowości. Pełniąc funkcję dyrektora szkoły  doprowadziłam do porozumienia z ówczesną Akademią Ekonomiczną, czego efektem było powstanie  „filii" uczelni wyższej w szkole, przy ul. Wrocławskiej- dokładnie sal wykładowych w naszych Ząbkowicach.

Ewa Figzał: Kim jest Ewa Figzał prywatnie? Odejdźmy od polityki, samorządów i spraw społecznych.

Ewa Figzał:  Kim jestem prywatnie...? To niezwykle trudne pytanie... Powiem tak: jestem osobą, która szanuje wolność i drugiego człowieka, która wykonuje zawód będący moim faktycznym powołaniem (po prostu uwielbiam młodzież). Jestem osobą, która ma czyste ręce i przez to jestem wolna. Potrafię odróżniać dobro od zła, lubię pomagać drugiemu człowiekowi, a nie burzyć, lubię budować nie tylko wiedzę młodego człowieka, ale również i nasze wspólne dobro. Natomiast mam awersję do nacisków, do szantażu i dyscyplinowania innych, do wpływania w sposób niekonwencjonalny i zły na drugiego człowieka. Mam awersję do plotki, która zabija, kaleczy i niszczy ludzi. W niektórych kręgach posługiwanie się plotką i pomówieniem, tchórzliwym anonimem jest normą, i niestety w ostatnim okresie stała się ta forma skuteczną metodą rozprawiania się z każdym przeciwnikiem. Budzi to moje wręcz obrzydzenie... i do takich osób nie mam zaufania. Bowiem zaufanie to dar, którym obdarzam nielicznych, nie czyniąc nadal nikomu krzywdy. Po osobistych, a przykrych doświadczeniach, gdzie zawiodłam się na najbliższych swoich współpracownikach... , staram się nadal robić to, co wykonywałam zawsze dobrze i uczciwie, a jak to wychodzi, niech ocenią inni.

E-M: Co sprawia Pani przyjemność?

Ewa Figzał:  Przez lata pracy (jako funkcjonariusz publiczny, jako radna czy jako dyrektor szkoły odpowiedzialny za ok. 100 pracowników i ponad 1000 uczniów szkoły młodzieżowej i szkoły dla dorosłych) moim życiem była szkoła i jej wzorowe funkcjonowanie oraz perfekcyjne zarządzanie. Szkoła to było moje całe życie... W momencie, kiedy utraciłam  realizację swoich marzeń i to, na bazie czego funkcjonowałam przez wiele lat, okazało się, że w życiu liczy się coś innego. Mianowicie liczy się rodzina, dla której nigdy nie miałam dostatecznie dużo czasu. Do dzisiaj analizuję, jak udało mi się funkcjonować w takim trybie i tempie jako matka, żona, dyrektor i radna? Zrozumiałam, że najważniejsza jest właśnie rodzina i dzieci, te swoje i te „obce"-szkolne. Przyjemność sprawia mi pomoc indywidualnym osobom w szkole i poza nią. Przyjemność to rozmowa z najbliższymi, z dziećmi, mężem i rodzicami, bez których nie mogłabym prowadzić tak aktywnej działalności społecznej. Kontakt z drugim człowiekiem dzisiaj i teraz jest dla mnie ważny, bo jutra może nie być. Kontakt w zawsze aktualnych słów ks. Jana Twardowskiego „spieszmy się kochać ludzi, bo tak szybko odchodzą".  Natomiast swoje umiejętności, które posiadam nie są obecnie w pełni wykorzystywane, ale  „selavi"... Czy warto zatem stale udowadniać, że my kobiety jesteśmy lepsze lub równie dobre jak mężczyźni? Chyba nie, w myśl zasady, że przyjacielowi nie trzeba z niczego się tłumaczyć, natomiast wróg i tak nie przyjmie twoich argumentów. A rozwiązanie jest proste- honor albo ktoś ma albo nie..., podobnie jak sumienie... .

E-M: Sposób na spędzanie wolnego czasu.

Ewa Figzał:   Wolny czas ... pięknie brzmi. Czekam zawsze na weekend, kiedy mogę odreagować, tzn. zajmować się wszystkim i niczym. Sposób odreagowania- to na przykład praca w ogrodzie. Kiedyś zarzekałam się, że nie będę grzebała w ziemi itd., a teraz jest to dla mnie odpoczynek i satysfakcja. Druga rzecz, do której mąż mnie przyuczył, to prace remontowo-budowlane w naszym domu. Z  mężem stanowimy zgrany zespół, wspólnie robimy remont w budynku już nie wiem ile lat. Razem pracujemy i tak naprawdę sprawia to nam po prostu przyjemność. Mamy możliwość wspólnego spędzenia tzw. wolnego czasu po prostu przy pracy. Relaksującym dla mnie zajęciem jest również szycie na maszynie tego i owego. Moja Ania cały czas się dziwi i mówi: mamusia skąd Ty umiesz szyć na maszynie? Ja odpowiadam: bo mnie w szkole tego nauczono. W szkole, w „tysiąclatce", były zajęcia praktyczne, była Pani Józefa Grzęda, która uczyła nas szyć na maszynie, robić na drutach, wyszywać, nawet gotować, zbijaliśmy ptasie domki i inne przydatne rzeczy. Dzisiaj tego nie ma. Młodzież w takich sprawach, jak przyszycie guzika czy podwinięcie spodni ma wielki problem... Nie będę komentować czy jest to efekt rozwoju oświaty...i postępu...

E-M: Czy świętuje Pani „Dzień Kobiet"?

Ewa Figzał:   Nie. Jednak z sentymentem się do niego odnoszę jako wspomnienie starych czasów. Dla mnie to święto realizuje się codziennie poprzez słowa-symbole, te wyuczone w przedszkolu, czyli: proszę, dziękuję, przepraszam w każdym dniu i w stosunku do każdej kobiety. „Święto Kobiet" jest na pewno i dzisiaj przyjemnością. Natomiast, żebym je jakoś specjalnie obchodziła, to nie. To, jak powiedziałam, miłe wspomnienie doceniające pracę kobiet na dwóch etatach: w pracy i w domu. Tak naprawdę cieszy mnie, że nie ma już przysłowiowych białych i czerwonych goździków, które gdzieś tam mężczyźni- mężowie przynosili na dwóch gazach całą szerokością chodnika. Ale dzisiaj jest inna forma, ta prosta, codzienna i nie tylko 8-go marca, czego osobiście na co dzień doświadczam.

E-M: Wracając do pracy społecznej, samorządowej i zawodowej. Co uważa Pani za swój największy sukces a co za porażkę, albo za rzecz, która została zawieszona, nie doprowadzona do końca?

Ewa Figzał:  Strasznie trudne pytanie. Sukces...? Zawodowy... czy życiowy?

E-M: I życiowy, i zawodowy, i społeczny...

Ewa Figzał:   Za swój sukces zawodowy uznaję zmianę wizerunku „szkoły średniej" przy ul. Wrocławskiej w czasie gdy byłam jej dyrektorem. Dobrze współpracując z rodzicami przeprowadziłam remonty sal wykładowych, korytarzy, rozpoczęłam remont dachu na budynku głównym. Stworzyłam pierwsze w województwie centrum kształcenia zawodowego ze stale wzrastającym jego poziomem kształcenia i  doskonalącą się kadrą pedagogiczną wspartą profesjonalną administracją i obsługą. To jest sukces, to są fakty, a z faktami się nie dyskutuje. To pozostało i stale rozwija się. Za sukces zawodowy uważam uratowanie warsztatów szkolnych przed ich likwidacją, a później przekształcenie ich we współpracy za Starostwem Powiatowym w Centrum Kształcenia Praktycznego przy szkole ponadgimnazjalnej. Było to jedno z pierwszych tego typu przedsięwzięć w Polsce. Promocją szkoły była również ewaluacja kształcenia technika ekonomisty w kierunku „Stratega małego biznesu" i stworzenie najnowocześniejszej wówczas w powiecie sali multimedialnej. Od tej pory nieustannie unowocześniany sprzęt i urządzenia do kształcenia zawodowego systematycznie doskonalą poziom umiejętności zawodowych, zarówno młodzieży, jak i dorosłych, w zawodach poszukiwanych na rynku pracy. I to jest sukces, ten proces ruszył...  Uporządkowanie archiwum czy wykonanie z kostki granitowej wjazdu do szkoły, czy remont warsztatów wraz z tworzeniem nowych sal dydaktycznych, czy samodzielne pozyskanie przez szkołę urządzeń, sprzętu i środków na kwotę ponad 550tys.zł.- to też jest sukces, to pozostało. Oczywiście nie dokonałabym tego sama, są ludzie, pracownicy szkoły i moi współpracownicy, bez których nie byłoby to możliwe.  Za porażkę zawodową i osobistą uważam brak lojalności wśród swoich najbliższych współpracowników, którym... . I na tym skończę.

Sukces społeczny utożsamiam (o czym wcześniej już wspomniałam) z utworzeniem w 2000r. sal wykładowych Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu z siedzibą w Ząbkowicach Śl. na ul. Wrocławskiej, gdzie przez wiele lat naukę w prestiżowej wyższej uczelni (obecnie Uniwersytecie Ekonomicznym) zgłębiało wielu miejscowych studentów, i to na atrakcyjnym kierunku kształcenia pod nazwą: „Informatyka i ekonometria". Za to działanie otrzymaliśmy wyróżnienie od Starostwa Powiatowego jako „Wydarzenie 2000 roku". I tu porażka, zwłaszcza dla młodych, i nie ja za nią odpowiadam. Uniwersytetu Ekonomicznego już nie ma i nie mnie oceniać, czy zrobiono wszystko, aby do tego nie dopuścić... Bowiem kolejny element infrastruktury edukacyjno-społecznej dla ludzi młodych „wyparował" z Ząbkowic Śl. Przy kulejącej działalności lub braku działania Ząbkowickiego Ośrodka Kultury czy zagrożonej zamknięciem Biblioteki Miejskiej w ratuszu... . To jest naprawdę porażka. Bo tak naprawdę czym młodzież u nas zatrzymamy. Już dzisiaj przyjezdni, goście i turyści, na których podobno nasza władza stawia, mówią, że Ząbkowice Śl. to szare miasto ludzi starszych, smutnych i sfrustrowanych, to miasto bardzo brudne w każdej porze roku... Ja nie potrafię powiedzieć: dlaczego tak musi być? Dlaczego toleruje się nieudolność w tym temacie niszcząc pracę swoich poprzedników i innych ludzi, angażujących się w rozwój naszego miasta i całej gminy?  Lekceważenie każdej uwagi sprzecznej z wizją rządzących gminą i agresja wobec radnych inaczej myślących, którzy chcieliby udoskonalić istniejący system, brak poszanowania własności gminnej jako naszego wspólnego dobra, to zło i o tym  mówię.

A tak na koniec w tym temacie moim sukcesem życiowym jest to, że jestem po prostu wolną szczęśliwą córką, żoną i matką. Nic ująć, nic dodać. I niech tak zostanie.

E-M: Panuje takie przekonanie, że Ewa Figzał to bardziej żona swojego męża niż niezależna osoba. Czy Pani się z tym zgadza?

 Ewa Figzał:   Nie biorę tego pod uwagę, dlatego, że nie mam wpływu na tego typu sugestie. Ktoś, na bazie swoich słabości, próbuje taki wizerunek upowszechniać, i jak to lubi i ma na to czas, to niech to robi. Ja ufam mądrości zbiorowej, Natomiast wydaje mi się, że osoby, które rozpowszechniają powyższy wizerunek nie mają konkretnych argumentów wobec mojej osoby. Bo ze mną można rozmawiać na argumenty, słowami: „nie podoba mi się to, ponieważ zrobiliście źle to i tamto...; bo korzyść dla gminy byłaby większa, gdyby...itd.". Jeżeli chodzi o mojego męża, mój mąż wyłączył się z działalności publicznej w tej gminie, ze względu na to, że na ten moment nie ma to większego sensu. W związku z tym jego tu po prostu nie ma, czy komuś się to podoba czy nie, czy komuś potrzebny jest polityczny worek treningowy z naszym nazwiskiem. Powyższy wizerunek to przede wszystkim słabość adwersarzy. A fakt, że oboje mamy jakieś ambicje- to chyba nie element krytyki, ale możliwość wykorzystania naszego potencjału dla naszego miasta i gminy. Oboje wiemy czego nie wiemy, i wiemy czego musimy się nauczyć, i na kiedy, i być może się to komuś nie podoba, ale mówi się trudno. Najczęściej nie odpowiada to osobom słabym, które nie chcą współpracować tylko burzyć, albo dyktować butem komuś czyjąś filozofię myślenia, albo rządzić poprzez skłócanie ludzi i napuszczanie ich wzajemnie na siebie. Z taką filozofią działania się nie zgadzamy i dlatego zrobiliśmy krok w tył, teraz głos należy do ludzi...

E-M: Co jest dla Pani ważniejsze: swój sukces czy sukces męża? Gdyby miała Pani poświęcić swój sukces, żeby jemu w jakiś sposób pomóc, to czy Pani by to zrobiła, czy są to dwie różne rzeczy?

Ewa Figzał:   Powiem tak, mam szczęście do męża i dlatego motywujemy się nawzajem do tego, żeby realizować się w życiu zawodowym i społecznym. Nidy nie dokonywaliśmy drastycznych wyborów typu: mąż lub ja. Gdzie wówczas partnerstwo, zrozumienie, wzajemne wsparcie. A sukces to tylko chwila. Na pewno nie warto poświęcać temu szczęścia osobistego. A tak na marginesie nie mam wizji osiągnięcia sukcesu za wszelką cenę, ani ja ani mój mąż. To co było dla nas ważne cztery lata temu, w poprzednich wyborach, to otwierająca się furtka do pozyskania kolosalnych pieniędzy z Unii Europejskiej dla Ząbkowic, dla dobra naszych mieszkańców i naszej gminy. To dzięki tym możliwościom można było zrobić tutaj wiele dobrego. Co z tego wyszło każdy widzi. Z tych możliwości skorzystali inni, gmina Bardo, Dzierżoniów, jak również z ogromnym sukcesem gmina Niemcza. Mój mąż pracując w Niemczy, pełni tam funkcję wiceburmistrza i ściąga dla tamtejszej społeczności  wielomilionowe kwoty z różnych programów unijnych.  A my mamy wszystkie sprawy otwarte i nierozwiązane. Szkoła nr 2 nie ma żadnej sali gimnastycznej na swoje potrzeby. Jesteśmy „w lesie" jeżeli chodzi o wodociągowanie Bobolic i kanalizację naszego miasta i większości wsi. Władza robi rzeczy bezsensowne, jak chociażby oświetlenie cmentarza. Nie mówię, że oświetlenie nie jest potrzebne, ale nie takie i w takich ilościach lamp. Lampy są ważne, tylko pytam dla kogo? Na pewno w takim rozmiarze nie jest to zadanie wiodące w sytuacji, kiedy na nieoświetlonych ulicach napadani są  przez chuliganów ludzie. Nie mamy pozałatwianych innych spraw dotyczących sal gimnastycznych szkół, wodociągowania i kanalizacji, likwidacji brudu w mieście i w terenie, braku planów przestrzennego zagospodarowania itd. Konsekwencją braku kanalizacji będzie w przyszłości i brak dofinansowania dla naszych rolników z Unii Europejskiej i nałożenie na nas kar pieniężnych wynikających z tego tytułu. Ale kogo to dzisiaj obchodzi? Radni wnoszą o pisanie dobrych projektów na wzór sąsiedniego Barda. Ale po stronie władzy jest niestety bierność i przeciętność... A przecież władza jest dla kogo? Dla... ludzi.

E-M: Zdaje Pani sobie sprawę, że należy do kontrowersyjnych postaci?

Ewa Figzał:  Pierwsze słyszę. A osobiście wcale tak nie uważam. Zresztą - kontrowersyjny, to znaczy dobry czy zły?- bo nie wiem. A proszę mi powiedzieć, co mam z tym stwierdzeniem zrobić? Może tłumaczyć, że „nie jestem wielbłądem", tylko w jakim kierunku to uzasadniać i po co? Mój teść powiedział, „pamiętaj Ewo, żyj tak, aby nikt przez ciebie nie płakał". Tego się trzymam jako żona, mama, córką, nauczyciel, radna, dawniej również jako dyrektor. Jak powiedziałam wcześniej: przyjacielowi nie potrzeba wyjaśnień, bo on wie z kim przystaje, natomiast światopoglądu adwersarza nie zmienisz, choćbyś nie wiem jakie argumenty przytoczył. A jeżeli ktoś prostą odwagę cywilną, pokazywanie niegospodarności i nazywanie rzeczy po imieniu nazywa kontrowersją w negatywnym wymiarze, to nie moją rolą jest wyprowadzać go z osobistych kompleksów i z aprobaty dla łamania swojego charakteru przez „but władzy".

E-M: Co Pani myśli o swojej postaci w tegorocznej szopce?

Ewa Figzał:   Nie byłam na szopce noworocznej. Nawet nie wiem, jak zaprezentowano tam  moją osobę. Poprzednio, w 2007r. na szopce noworocznej przedstawiono mnie bardzo nieprzychylnie, w myśl zasady „chleba i igrzysk", w myśl tak zwanej bezinteresownej i chorej nienawiści. Pomyślano o szopce jako o narzędziu niszczenia ludzi i kopania leżącego, i obserwacji: wstanie czy nie, podniesie się czy nie. Osobiście mam inne poczucie smaku, estetyki i misji kultury lokalnej. Akurat wtedy było to widowisko realizujące potrzebę polityczną. Dlatego nabrałam dystansu do tego typu inscenizacji...

E-M:  Czy łatwo można wyprowadzić Panią z równowagi?

Ewa Figzał:   Nie. Znam swoją wartość, znam swoje mocne strony, znam swoje słabe strony, tak... też je mam, ale wiek i doświadczenie daje mi siłę, wiem czego chcę. Nie robie krzywdy nikomu, a staram się pomagać innym, w miarę swoich możliwości.

E-M: Jak Pani sobie radzi ze stresem?

Ewa Figzał:   Przede wszystkim przez bardzo dobry kontakt z rodziną, rozmowę z moimi rodzicami,  pracę w ogródku, szyciem, małym projektowaniem nie tylko wnętrz. Świetna sprawa to  spotkania z prawdziwymi przyjaciółmi- oczywiście z tymi z poza samorządu czy polityki - to jest nasz azyl. Zawsze pod ręką mam dobrą lekturę.

E-M: Czy to medialne zamieszanie, które się wytworzyło dookoła małżeństwa Figzał bardziej motywuje, czy demotywuje do pracy społecznej?

Ewa Figzał:    Nie znam problemu zamieszania medialnego wokół naszego nazwiska. Ewa Figzał jest radną, a Kazimierza Figzała w życiu publicznym naszej gminy od trzech lat nie ma. Osobiście wypowiadam się tylko w tematach, na których się znam. A zapoznałam się z nimi choćby dlatego, że upoważnili mnie do tego nasi mieszkańcy, w imieniu których, i dla których to robię. Nie wszystkie miejscowe media (multimedia) śledzę, więc to też jest dla mnie komfort psychiczny. Miejscową prasę czytam na bieżąco, w której nie dostrzegłam zamieszania wokół naszego nazwiska. Natomiast każdemu przyznaję prawo do własnej oceny. Nie wchodzę i nie będę uczestniczyła w żadnych bezsensownych pyskówkach, bo to nie jest mój poziom funkcjonowania. Ktoś może moją argumentacje przyjąć albo odrzucić. Natomiast ludzie małego formatu wyobrażają sobie, że funkcjonowanie samorządowe czy każde inne obraca się wokół konfliktu i wokół spięć. Ja tak nie uważam. Chociaż takie działanie w Ząbkowicach obce nie jest.  Ale to jest problem tylko obecnej władzy, to jest jej słabość.  Dla mnie jest to obce, nie szukam tego typu wrażeń. Natomiast mam awersję do plotki, gdyż plotką można zniszczyć człowieka, można zniszczyć polityka albo samorządowca. U nas posługiwanie się plotką jest dość powszechne, w myśl zasady: „ cel uświęca środki"-  nie dla mnie! A poświęcanie ludzi na talerzu plotki, w imię własnego chorego celu, jest dla mnie nie do przyjęcia.

E-M: Czy ma Pani swoje motto życiowe? Cenną wskazówkę na życie?

Ewa Figzał:   Dzieciom polecam trzy zasady. One się śmieją z tego i nazywają je zasadami Figzał. Zasada pierwsza- to szanuj dobro i stroń od zła....., druga zasada- to szanuj rodziców (czyli mamę i tatę), rodzinę, naszą ziemię i w konsekwencji... Polskę. Zasada trzecia- to buduj, a nie burz..., buduj swoją wiedzę, doświadczenie, wizerunek, autorytet, wykształcenie, prestiż i ważne dla Ciebie wartości. Miej marzenia i realizuj je, uchwyć swoje szczęście...

E-M: Czy bogata w doświadczenia z pięciu kadencji, zaopatrzona w wiedzę, we wszystko co Panią spotkało i dobrego i złego, czy będzie Pani startowała w nadchodzących wyborach?

 Ewa Figzał:   Zdecydowanie tak, dlatego, że jestem osobą aktywną, znam swoją wartość oraz umiejętności, które chcę dalej wykorzystywać dla dobra ludzi, dla dobra naszych mieszkańców i dla dobra naszej gminy. Należę do ludzi, którzy się nie poddają, którzy budują,   a nie niszczą. Na pewno przyjdzie czas na wizje i hasła wyborcze, na konkretne i skuteczne działanie, po to, abyśmy z roku na rok byli lepsi, gdyż... „wielkie mistrzostwo zaczyna się po prostu od małych pasji". Radny powinien posiadać taką pasję działania, by tworzyć lepsze jutro dla pani, dla pani sąsiadów i znajomych, dla naszych dzieci i naszej młodzieży, dla nas wszystkich, dla tych, którzy z różnych powodów nie mają czasu, by osobiście angażować się w życie społeczne naszej małej ojczyzny. Te proste słowa są do zrealizowania... wspólnie...

E-M: Dziękujemy za poświęcenie nam czasu.

 

Beata Klita