Nieobecni i obcy oraz Poranne lustro - Zbigniew Wolf

Jeśli kiedyś staniemy się

już bezwładni

z największej oddali,

to tak, jakbyśmy już byli

nieobecni i obcy

po drugiej stronie

nieczułej pamięci

to tak, jakbyśmy wciąż

szukali cieni w bezsenności

nocy nieugięcie i wielokrotnie

w nagłych burzach i głosach

brzmiących znajomo

na samym dnie nieszczęść,

i biedy w nieuchronnym

tłumie

to tak, jakbyśmy już nic

nie czuli.

 Nie rozpoznany do końca

stoję w martwej ramie

porannego lustra,

nieuchwytny i sam

w zauroczonej ciszy

lekkim śmiechu,

i w coraz świeższych

kolorach dnia za karę,

i za grzech nie nazwany

do końca

a w głębi, ty na dwóch

przeciwstawnych stronach,

między wschodem, a zachodem,

kal w porzuconym cieniu

mojej przestrzeni -

ani już bliska, ani już obca

z czarnym i perłowym

cieniem w oczach.